| Dekonstruktywizm - kontynuacja architektury postmodernistycznej, rozpowszechniony w latch 80-tych XX wieku. Cechuje go fragmentacja, manipulacja powierzchnią i pokryciem konstrukcji. Charakterystyczne są krzywoliniowe kształty, które służą zaburzeniu i przemieszczeniu szkieletu budowli i bryły.
Ideą przewodnią dekonstruktywizmu jest próba wyrwania architektury z ograniczających reguł modernizmu takich jak „forma służy funkcji”, „czystość formy” oraz „wierność materiałom”. Struktura budowli ma wywoływać wrażenie kontrolowanego chaosu. Dekonstruktywizm odrzuca także zasadę ornamentu jako skutku ubocznego lub dekoracji. Część artystów inspiracje czerpała z rosyjskiego konstruktywizmu. Interesowały ich nowe, eksperymentalne formy oraz geometryczne zachwianie konstrukcji. We współczesnym projektowaniu niezbędny jest komputer. Trójwymiarowy modeling i animacja umożliwiają tworzeniu bardzo złożonych przestrzeni. Sztuka XXI wieku nie może już obyć się bez wirtualnej płaszczyzny, na której powstają szczegółowe i drobiazgowe projekty. Komputer daje też możliwość ciągłego powielanie, kopiowanie elementów, co znacznie usprawnia pracę. Pozwala również na masową produkcje przy minimalnych kosztach. Dlatego dekonstruktywiści często korzystają ze zdobyczy techniki. Choć nie jest to regułą. Wiele wczesnych projektów dekonstruktywistycznych wygląda jak by było wykonane przy pomocy komputerów. Ułatwiają one projektowanie skomplikowanych kształtów, ale nie wszystko co wygląda „dziwnie” jest dekonstruktywistyczne. |